در اخبار میشنویم که یک هفته دیگر رسیدگی نهایی اجرای حکم برای سکینه آشتیانی زنی که دیگر کمتر کسی در دنیا نام او را نشنیده است به تعویق میافتد و این یعنی یک هفته دیگر میتواند نفس بکشد هرچند که بودن در چنین انتظاری که لحظه ها و روزها به شمارش بیافتد کمتر از مرگ نیست و نگاهش همچنان نگران است آیا هفته ی دیگر چه خواهد شد ؟ آیا میتواند فرزندانش را دوباره بدور از سایه هولناک مرگ در آغوش کشد ؟ و همراه او دختر و پسر سکینه نیز روزها را میشمارند آیا مادر از این کابوس هولناک باز خواهد گشت؟ و انسانهای بسیاری روزها و لحظه ها را میشمارند آیا زخمی دیگر بر پیکر جامعه انسانی فرود خواهد آمد؟ باور کردنی نیست در عصری که بشر قادر است بسیاری از شگفتیهای طبیعت را در مهار دستهایش آورد و دست به فضای لایتناهی برد چشمها به سوی نگاه زنی باشد که در انتظار مرگی است دردناک که نه از سر بیماری ویا پیری و یا حتی اتفاق بلکه در انتظار اجرای حکم مرگ دولتی است باور کردنی نیست هنوز در قرن بیست و یک کشتن انسان یک قانون باشد و انسانهای زیادی در انتظار چنین مرگی باشند اما امروز چشمهای بسیاری در سراسر دنیا به غم چشمهای سکینه دوخته شده است و چهره ی او در ذهن انسانهای بیشماری حک شده است انسانهایی که اینبار نمیخواهند معمای بمب اتمی را پیدا کنند و یا بدنبال ساختن سلاحهای کشتار جمعی باشند بلکه اراده انسانهایی با رنگ پوستهایی متفاوت و با زبانهای مختلف و در سرزمینهای دور و نزدیک معطوف به سرنوشت زنی شد ه است زنی به نام سکینه محمدی آشتیانی که میخواهد امید زندگی در کنار فرزندانش را باز یابد در صد ها شهر دنیا انسانهایی صمیمانه زندگی را برای سکینه فریاد زدند و
این قدمها و فریادها ست که هفته های زندگی سکینه را میسازد و این تنها هفته های زندگی سکینه نیست که ساخته میشود این گامهایی است که زندگی را برای همه کسانیکه در چنین شرایطی به انتظار مرگ نشسته اند به
ارمغان می آورد چرا که این فریاد ها اراده کرده اند تا سایه مرگ دولتی را تحت تمام عناوین اعدام و سنگسار و ....غیره را از ورطه زندگی بشری بدور اندازند تا دیگر شاهد هیچ نوع اعدامی در زندگی انسانها در سراسر دنیا نباشیم و بختک
مرگ را برای همیشه از قوانین جوامع انسانی بدور اندازیم
اعدام نه سنگسار نه زنده باد زندگی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر